uçup giden hayyalerim,1-bölüm Oysa ne güzel başlamıştı bugün. Dün İzmit’teydi şirketin işleri için. “Erken dönersem sana gelirim,” demişti. Ama ça- lışmaları geç saatlere kadar sürmüş olmalıydı ki, ne telefon edebilmiş ne de gelebilmişti. Ondan bir haber beklerken sa- londaki eskimeye yüz tutmuş, pek de rahat olmayan somon rengi kanepede uyuyakalmıştım. Uyandığımda saat sabahın altısıydı. Biraz kırıklık vardı üzerimde. Pencereleri açıp perdeleri camın sağında topladım. Başımı pencereden dışarı çıkarıp sokağı seyrettim. Kimsecik- ler yoktu dışarıda; bir grup martının çığlıkları dışında kayda değer başka bir ses de… Yüzüme vuran serin havanın etkisiyle içimin titrediğini hissettim. Bir battaniye alıp tekrar kanepeye döndüm. Uzan- dığım yerden, ilk gördüğüm anda bana arkadaş olacağını his- settiğim ve daha sonra bu eve taşınmama neden olan genç ka- yısı ağacını görebiliyordum. İnce narin bir dalı, açık duran penceremden içeriye doğ- ru uzanıyordu. Ona ne zaman baksam içime huzur dolardı. Hele bir de hafif bir rüzgar esti mi, yapraklarının hışırtısı bilmediğim bir yerlere alıp götürürdü beni. Oysa bugün, kayısı ağacıma rağ- men garip bir huzursuzluk vardı üzerimde. “Uykusuzluktandır,” deyip geçiştirdim. Bunun nedeni bütün gece onu beklemiş olmam değildi elbette. Hem, biliyordum nasıl olsa bugün görüşürdük.Ağrı Dağı Belli ki dün gece işleri uzayıp gitmiş, vaktin nasıl geçti- ğini fark etmemişti. Fark ettiğinde ise uyumuş olduğumu dü- şünerek geç bir saatte telefon edip beni uyandırmak isteme- mişti. Daha önce de buna benzer bir durum yaşamıştık. Yeni bir projeyi zamanında teslim etmek için aralıksız çalıştığından o zaman da yine buluşamamıştık. Ertesi günün akşamında tele-...